چندی پیش به دیدار دوستی در محل کارش رفتم. می‌دانستم که رییس ایشان یعنی مدیرعامل شرکت یکی از بستگانش را از دست داده و عزادار است. قبل از رسیدن به محل شرکت، با خود می‌اندیشیدم که حتماً در تابلوی اعلانات ورودی شرکت متنی را که از طرف کارکنان شرکت خطاب به مدیرعامل نوشته‌شده‌است، خواهم‌دید.
از در که وارد شدم در تابلوی اعلانات متوجه نکته‌ای غیرعادی شدم: به پنج‌‌نفر از کارکنان شرکت تسلیت گفته شده‌بود. اولی بابت فوت عمویش، دومی بابت فوت نابهنگام پسرخاله‌اش، سومی بابت فوت شوهرخاله‌اش، چهارمی بابت فوت شوهرخواهرش، و پنجمی بابت فوت برادرخانمش عزادار بودند.
از آن‌جا که یاد گرفته‌ایم اصل را بر برائت بگذاریم و بی‌خود و بی‌جهت فکر بد نکنیم، به خودم گفتم اجل که خبر نمی‌کند، حتماً اتفاقی زمان مرگ این پنج‌نفر به‌هم نزدیک بوده‌است. اما بلافاصله متوجه شدم این پنج‌نفر همه در سوگ یک متوفای واحد نشسته‌اند.
به عبارت دیگر جناب مدیرعامل غیر از خواهرزاده محترمش که دستش را جایی دیگر بند کرده‌است و غیر از برادرزاده بقال محل که رشته تحصیلی‌اش با فعالیت شرکت بسیار غیرمرتبط بوده، هرکسی را که توانسته از اقوام و دارودسته، استخدام کرده و به‌این‌ترتیب خیرش به همه رسیده‌است. این جور مدیران فقط خیرشان به سهامداران شرکت تحت مدیریتشان نمی‌رسد.
وقتی یک بنگاه اقتصادی که طبعاً باید دنبال افزایش بهره‌وری و کسب سود بیشتر برای سهامدارانش باشد، به جای استخدام بهترین نفرات، به‌ناچار خویش و قوم و دوستان رئیس را جذب می‌کند، طبعاً نمی‌توان از آن انتظار معجزه داشت. این بنگاه به تدریج ضرر کرده و عاقبت از بازار حذف خواهدشد.
جالب اینجاست که ما وقتی با عملکرد ضعیف یک شرکت در بازار روبه‌‎رو می‌شویم، با تعجب از خود می‌پرسیم که چه عاملی باعث بروز این مشکل شده‌است؟ درحالی‌که اگر نیک نظر کنیم، خواهیم‌دید جای تعجب نیست. درواقع اگر این شرکت دچار مشکل نمی‌شد، باید تعجب می‌کردیم! شرکتی که به‌جای شایسته‌سالاری، استراتژی فامیل‌سالاری را برگزیده‌باشد، اگر بازارهایش را از دست ندهد و متضرر نشود، جای تعجب است!
به‌راستی کی بناست جامعه ما از شر فامیل‌سالاری رها شده، و قدم در راه شایسته‌سالاری بگذارد؟
توضیح این نکته ضروری است که مشخصات شرکت و رئیس محترمش نزد اینجانب محفوظ است!

دسته‌ها: مدیریت و شایسته‌سالاری