مشکلاتی که اخیراً در تیم ملی وزنه‌برداری کشور به صورت اختلاف بین اعضای تیم با مربی پیش آمده‌است، شاید در نظر اول یکی از حاشیه‌های متعدد جامعه ورزشی کشور تلقی شود. اما به نظر من، همین موضوع تصویری روشن از مشکلات عرصه مدیریت کشور و نحوه استفاده از منابع انسانی را نشان می‌دهد.
من در این یادداشت نگاهی کلی به موضوع می‌کنم و در پی قضاوت بین دو طرف نیستم؛ نه اطلاعات کافی و نه صلاحیت چنین قضاوتی را دارم. ماجرا از این قرار است که ورزشکاران با مربی منصوب رئیس فدراسیون مشکل دارند. مشکل هم مربوط به یک یا دو نفر نبوده و همگانی است.
اختلافی که باید در همان قدم اول کشف و با درایت حل‌وفصل شود، می‌‌ماند و تندتر شده و رسانه‌ای می‌شود. اعضای تیم حاضر به همکاری با مربی نیستند، و حتی حاضرند قید مسابقه و مدال و افتخار را هم بزنند. مربی بر سر مواضع خود ایستاده، و حاضر به قبول این افراد نیست. ظاهراً اگر اعضای تیم کوتاه نیایند، نفرات دیگری برای اعزام به مسابقات انتخاب خواهندشد. رئیس فدراسیون هم طبعاً از مربی حمایت می‌کند.
نتیجه چیست؟ چند جوان ورزشکار مستعد که سابقه درخشانی دارند، کنار گذاشته می‌شوند و گروه دیگری به مسابقات اعزام می‌‌شوند.(۱) طبعاً شانس کسب مدال برای کشورمان کم می‌شود، زیرا به‌هرحال برای انتخاب افراد با محدودیت مواجه خواهیم‌بود.
به‌راستی در چنین شرایطی مدیر ارشد چه کاری باید بکند؟ کنار گذاشتن مربی در این شرایط شاید به‌نوعی باعث تقویت بازیکن‌سالاری بشود، اما حمایت از مربی هم معنایش ازدست‌دادن بهترین اعضای تیم و مهم‌تر از آن، شکستن قبح کنار کشیدن از میدان و محروم ساختن مردم از شادی کسب مدال است.
آیا راه دیگری برای حل‌وفصل این معضل وجود نداشت؟ اختلاف بین دوطرف که همین دیروز شکل نگرفته‌است؟ چرا این قدر دیر و بعد از رسانه‌ای شدن به این موضوع پرداخته‌ایم؟
آیا معنای این شیوه برخورد، بی‌توجهی به فرصت مدال‌آوری برای کشور نیست؟ اگر کسی این برخورد را بدین‌گونه معنی کند که متولیان امر بیشتر از این که به فکر مدال برای کشور باشند، نگران شکسته نشدن هیمنه خودشان و با پوزش بسیار، پررو نشدن چند جوان ورزشکار هستند، در رد این ادعا چه دلیلی می‌توان ارائه کرد؟
اما اتفاق عجیبی که به پیچیده‌شدن پرونده افزوده‌است، خبر بازگشت سعید علی‌حسینی است. او در رقابت‌های قهرمانی جوانان آسیا در سال ۸۷ در دسته فوق‌سنگین رکورد آسیا و جهان را زد: ۳۱کیلوگرم بیش از رکورد رضازاده. اما بعد از آن متهم به دوپینگ شد و از ادامه حضور در میدان محروم ماند. از آن جا که این دومین محکومیت او بود، با جریمه‌ای بسیار سنگین مواجه شد: محرومیت دائم و بعد با ارفاق محرومیت ۱۲ساله.
علی‌حسینی و پدرش، حسین رضازاده را مسؤول این کار می‌‌دانستند که برای حفظ رکورد جهانی خود توطئه کرده‌است. اما راه به جایی نبردند. هیچ مقام مسؤولی هم بررسی نکرد که چرا کسی به این جوان بااستعداد نگفته‌است که اگر برای بار دوم محکوم شود، کارش تمام است.
اما اینک گویا یک پزشک مسؤولیت کار را به عهده گرفته، و اعتراف کرده که بدون‌اطلاع آن جوان در غذایش دارو اضافه کرده، تا جواب آزمایش دوپینگش مثبت شود! با چه انگیزه‌ای؟! مهم نیست. با این اعتراف، ورزشکار مستعد به صحنه برمی‌گردد و دیگر نیازی به کشیدن ناز ورزشکاران مدعی نیست!(۲)
من از بازگشت این جوان مستعد به صحنه بسیار خوشحالم. اما به نظرم کل ماجرا قدری و شاید خیلی عجیب است. آیا اگر ورزشکاران معترض، کوتاه می‌‌آمدند و حاضر به ادامه همکاری با مربی فعلی می‌ شدند، باز هم فرصتی برای بازگشت سعید علی حسینی فراهم می‌شد؟
نکته جالب دیگر در این پرونده این است که ورزشکاران معترض پیشنهاد تشکیل تیم ملی دوم (موازی) را داده‌اند، تیم اول با مربیگری آقای باقری و تیم دوم با یک مربی دیگر تمرین کنند و درنهایت هر تیمی آماده‌تر بود، اعزام شود. البته رئیس فدراسیون هنوز به این پیشنهاد جواب نداده‌است.(۳)
این شیوه برخورد ما با منابع انسانی ارزشمندمان است: برخوردی بر اساس افراط و تفریط. یا با افراط به بازیکن‌سالاری دامن می‌‌زنیم، و یا با تفریط مربی‌سالاری را تأیید می‌‌کنیم.
همان‌طور که در ابتدا اشاره کردم، دنبال قضاوت نیستم. هر ورزشکاری که بتواند با کسب مدال و افتخار دل مردم خوب سرزمین مادری مرا شاد کند، برای من عزیز است. اما عزیزتر از آن، ضرورت به کارگیری شیوه‌هایی است که استعدادهای جوانان ما هدر نرود و درگیر قدرت‌نمایی‌های نامطلوب نشوند.
نکته پایانی هم این است که این گونه برخوردها در عرصه مدیریت منابع انسانی در کشورمان بکرات اتفاق می‌‌افتد و در کش‌وقوس قدرت‌نمایی و لج‌ولج‌بازی‌ها، جامعه ما فرصت‌های بسیاری را از دست می‌دهد و استعدادهای بسیاری فرسوده و افسرده می‌شوند. بسیار اتفاق افتاده‌است که مدیر ارشد برای حمایت از دوستی که در رده پایین‌تر قرار دارد، با سخاوت بسیار، ضررهای هنگفت به تشکیلات می‌‌زند و کسی هم لب به اعتراض نمی‌گشاید. گویی هیچ‌کس دغدغه کاهش این‌گونه ضررها را ندارد.
———————————————-
۱ – مراجعه کنید به:
اردوی تیم ملی وزنه‌برداری آغاز شد
۲ – مراجعه کنید به:
تلاش برای بازگشت سعید علی‌حسینی به وزنه‌برداری
۳ – مراجعه کنید به:
تشکیل تیم‌ملی دوم وزنه‌برداری توسط معترضان ۱
تشکیل تیم‌ملی دوم وزنه‌برداری توسط معترضان ۲

دسته‌ها: مدیریت و شایسته‌سالاری